Љубезноста е особина што треба да ја негуваме. Во време на гужва, нашите односи со другите најмногу страдаат, а тие се еден од најважните фактори за нашата благосостојба, чувството на задоволство од животот и здравјето.
Љубезноста е моќна особина, внатрешно и надворешно. Научно е докажано дека љубезноста резултира со бројни психолошки придобивки – и за примателот и за давателот.
Оној кој ја прима развива низа позитивни чувства. Благодарност, љубов, прифаќање, нежност, бодрост, оптимизам, верба во луѓето… Љубезниот човек ги прима овие чувства – вербално или невербално. Хипофизата почнува да лачи хормон окситоцин, кој го поврзуваме со љубов, интимност, мајчинство, допир… Покрај окситоцинот, телото лачи и допамин, хормон кој често се нарекува хемикалија за наградување бидејќи дава добри чувства и емоционална среќа.
Љубезноста ги прави среќни и оние кои се љубезни и оние кон кои сме љубезни.
Покрај тоа, љубезните луѓе обично се омилени во општеството, бидејќи ние се чувствуваме добро во нивното општество, а социјалната вклученост и блиските односи се важни фактори за квалитетот на животот и задоволството од тоа. Љубезните луѓе се помалку склони кон незадоволство, повеќе склони кон простување и великодушност, што го намалува нивото на психолошки стрес и напнатост во себе. Затоа, меѓу другото, љубезните луѓе се во просек поздрави, помали се шансите да страдаат од депресија и да живеат подолго.
Но, секој од нас мора да мисли: „Зошто сум љубезен ? “ Дали сум автентичен? Дали е тоа моето вистинско „јас“? Која е основата на мојата добрина?
Сочувство, присуство, љубезност
Имено, има луѓе кои се љубезни по природа, луѓе кои веројатно пораснале со други љубезни луѓе. Но, има и такви за кои добрината е „маска“ под која може да има потиснати емоции на вознемиреност, тага, гнев… Љубезноста може да биде самонаметната должност, последица на слабото, неразвиено чувство за себе.
Љубезноста што не е автентична не е здрава. Неавтентично љубезните луѓе можат сериозно да се разболат. Во книгата „Кога телото вели не“, д-р Мате Габор пишува за работата на група невролози од Клиниката во Кливленд презентирана на меѓународен симпозиум во Минхен. Имено, впечатокот на многу лекари е дека луѓето со АЛС (амиотрофична латерална склероза), речиси сите се на најљубезниот крај на спектарот на личноста. Квалитетот на љубезноста е толку изразен кај луѓето со АЛС, што на клиниката се шегуваа „Не, овој човек не боледува од АЛС – не е доволно љубезен“.
Нашиот нервен систем има ограничени ресурси за прифаќање на потиснати емоции и затоа љубезноста не треба да ги исклучува другите емоции и нивното изразување. Со тоа што ќе станеме свесни за нив, можеме да научиме како да управуваме со нив, да ги изразуваме на здрави начини и – да избереме добрина, но не секогаш и не по секоја цена.
