Постојат добри причини да се биде оптимист и песимист. Оптимистите наоѓаат добри страни во сè и затоа се повесели од другите. Песимистите, пак, можат да кажат дека тие никогаш не биле разочарани од некои работи, бидејќи на почетокот имале мали очекувања од нив.
Сепак, можеби луѓето со реални очекувања чувствуваат најголема психолошка благосостојба. Ова е барем заклучок од новата научна студија која се обиде да открие каков животен став нè прави најсреќни.
Лондонската школа за економија и Универзитетот во Бату анализирале податоци од 1.601 поединец, за време од 8 години. Податоците се однесуваа на нивниот став во врска со личната среќа, финансиите, задоволството од бракот и други релевантни работи.
Со интелигентни прашања, истражувачите успеале да препознаат кои од овие луѓе се оптимисти, кои се песимистички и кои се реалисти. Откако ги класифицирале учесниците во експериментот на овој начин, тие се обиделе да откријат која група од нив е најзадоволна од нивните животи.
Заклучокот на нивната студија е дека луѓето со реални очекувања чувствуваат поголема психолошка благосостојба од оние кои очекуваат премногу или премалку од животот.
Песимистите беа почесто депресивни отколку реалистите, а истото важи и за оптимистите.
Реалистите најдобро трпеа разочарувања, додека оптимистите тешко можеа да се соочат со изневерените очекувања. И песимистите не се претставија добро според овој критериум, иако во теорија тие веќе треба да бидат психолошки подготвени за разочарувања.
Истражувачите конечно истакнаа дека оптимизмот сам по себе не е лош. Проблематично е само кога сме преголеми оптимисти и не дозволуваме реалноста да се меша во формирањето на нашата позиција за некое прашање.
