Страв од неуспех
Ако обрнеме премногу внимание на тоа што ќе кажат другите, а коментарите во ерата на социјалните мрежи често се злобни и навредливи, ќе почнеме да се сомневаме во себе, заборавајќи на минатите успеси.
Ако не доживеавме неуспех од време на време, немаше да дојдеме во ситуација да научиме нешто и подоцна да го исправиме.
Сите ние различно се однесуваме на неуспехот и сите размислуваме за него повеќе или помалку. Но, ако почнеме да се стресуваме за неуспехот, последиците ќе бидат лоши за нас, бидејќи нивото на самодоверба, самодоверба и енергија да започнеме и да завршиме што било ќе ни се намали.
Ова се однесува на сите области од животот, од создавање семејство до успех на училиште и на работа, и ќе влијае на квалитетот на нашите животи.
Современото општество се заснова на успех. Ако посветиме премногу внимание на тоа што другите ќе кажат и мислат – а коментарите во ерата на социјалните мрежи можат да бидат злобни и навредливи – можеме да почнеме да се сомневаме во себе и во нашите способности, да заборавиме на сите успеси од минатото.
Избегнување на се ново
Менталните проблеми полека ќе почнат да се манифестираат и на физички план, бидејќи телото со замор и болка ќе сигнализира дека нешто не е во ред и дополнително ќе ни го одвлекува вниманието од она што би сакале да го правиме. Доколку има повеќе такви симптоми, би требало да се потрудиме да ја промениме ситуацијата во која се најдовме. Поради анксиозноста, човекот се чувствува вознемирен кога треба да заврши задачи или да додели работа, па почнува да избегнува се што отвора нови можности и запознава нови луѓе. Тоа го прави поради страв од можна осуда, чувство на срам или разочарување.
Наместо да се појавува повремено, пропорционално на важноста на настанот или задачата што треба да се изврши, тој станува хроничен. Човекот ја губи самодовербата, се доживува себеси како помалку способен и вреден од другите, станува помалку ефикасен и отпорот кон неуспех се намалува. Дури и малите неуспеси, кои се нормални, се доживуваат поинтензивно. Работата е одложена или нејзиниот почеток е одложен. На крајот, таквиот беспомошно гледа во иднината, има чувство дека повеќе не ја контролира ситуацијата во која треба да направи нешто. Затоа тој почнува да избегнува секаква ситуација во која мисли дека може да не успее и наоѓа различни причини за тоа. Не е толку екстремно како во случајот со посериозни психопатолошки нарушувања, но овој вид на анксиозност може да добие сериозни размери и да го загрози менталното здравје на една личност.
Стравот од неуспех може да се развие на која било возраст, а прашањето за предиспозициите е поврзано со условите на околината и наследноста. Така, преамбициозните родители, кои премногу се грижат и создаваат преголем притисок врз детето, можат да придонесат за ова. Различни емоционални трауми може да доведат до страв од неуспех, но и одредени биолошки и генетски предуслови за развој на прекумерно стравување или анксиозност.
Како и во други ситуации, многу зависи од околината: како некој бил воспитан, со кого поминувал време, под чие влијание бил. Ако обесхрабрувањето доаѓа од сите страни, на човекот му станува се потешко да покаже иницијатива и да се осмели да направи нешто.
Влијанието на околината
Општеството исто така може да го осуди успехот, особено во светлината на сегашниот концепт на успех, кој се мери со материјални критериуми. Тоа доведува до став во општеството дека само корумпирани, бескрупулозни луѓе можат да успеат, што е екстремен став и претставува морална релативизација, но е и добра причина човек да се откаже.
Што може да се направи? Како и секогаш, треба да ги погледнеме причините за стравот и да размислиме што сакаме, а повеќе да се фокусираме на целите, односно на она во што сакаме да успееме, во однос на избегнување неуспех. Наместо да зборуваме за непријатни ситуации, неуспешни настани од минатото во кои не сме се снашле или сме згрешиле, треба да се фокусираме на ситуации во кои сме биле успешни, а секој има многу такви. Научивме многу на училиште или во текот на животот и успеавме добро благодарение на нашите таленти и сили. Дали сега и неоправдано ги напуштаме? Ако правиме сè на ист начин како порано, тешко дека нешто ќе промениме. Можеме ли да го замениме стравот со надеж дека ќе бидеме поуспешни и со тоа да се охрабриме? Ако не успееме сега, ќе се обидеме друг пат. Сите имаме право да пропаднеме, исто како што имаме право да успееме.
Човек кој не може сам да се снајде треба да разговара со некој што го цени, да слуша нешто ново или да бара друго искуство. Во краен случај има и стручна помош.
