Психијатар, психолог или психотерапевт – каде да побараме помош кога нашата психа страда?
Кога ќе ни болат раката, ногата или бубрегот, ќе тропнеме на вратата на докторот, но што ќе правиме ако психата ни страда?
Во каков систем живееме, прашање на рутина ќе биде сите да побараме помош од психолог или психијатар, смета проф. прим. д-р. Катарина Додиг Ќурковиќ, специјалист за детска и адолесцентна психијатрија и форензичка психијатрија и раководител на Институтот за детска и адолесцентна психијатрија при КБЦ Осиек.
Без разлика дали сакате да признаете или не, во нашето општество сè уште е табу да се бара психолошка помош. Меѓутоа, за да знаете кому да се обратите, важно е да ја знаете разликата помеѓу психијатар, психолог и психотерапевт.
Основната разлика помеѓу психијатар и психолог
„Основната разлика е во тоа што психијатарот е лекар, а психологот не е. Психологот дипломира на Филозофскиот факултет. Доктор е некој кој има вештина и пред се основно знаење за тоа како функционира нашиот ум и телесен систем општо за да може да препознае, лекува и спречува болести. Токму поради овој степен на образование психијатарот има право да препише лекови “, вели проф. прим. д-р. Катарина Додиг Ќурковиќ.
Како да препознаете дали на детето му е потребна психолошка помош? Не ги игнорирајте овие знаци
Психолог е стручен соработник во тимот кој првенствено помага при помали нарушувања кои не мора веднаш да бидат во системот на психијатриска нега. Накратко, се работи за советодавна работа со цел да се поправат одредени однесувања и основни верувања.
„ Дијагнозата на болеста и планот за лекување може да ги даде само психијатар како одговорно лице, што е јасно наведено во Законот за заштита на лица со ментални нарушувања. Сепак, јас сум против прекумерната психијатрија на некои помали нарушувања кај младите и воопшто кај децата, кои можат да се отстранат со навремена интервенција преку услугите на психолозите во училиштата или во некои други институции, или да се зајакнат и да се обезбедат деца со одредени кризи. со советодавна поддршка во ситуации кога се чувствуваат малку несигурни, обесхрабрени или вознемирени“, посочува д-р Додиг Ќурковиќ.
„Она што го гледам во пракса е дека повеќето психолози знаат кога одредени ситуации или состојби треба да испратат кај психијатар на понатамошно лекување, исто како што знаеме на кои деца им е потребен третман, поддршка или зајакнување од психолог“, додава нашиот соговорник.
Што се однесува до концептот на психотерапевт, тој вели дека станал како инфлуенсер.
„Кај нас денес сите мислат дека имаат одредени квалификации, стручност или вештини дека можат да бидат т.н. психотерапевти. Постојат бројни насоки во психотерапијата кои бараат одредено ниво на претходно знаење за некој да може да учествува во оваа едукација. Меѓутоа, ми се чини дека буквално секој кај нас си го зема за право да биде етикетиран како психотерапевт, бидејќи во оваа област се уште има многу нејаснотии кои, верувам, многу подобро ќе се решат во догледно време. Посебно ја нагласувам загриженоста за квази експертитекои често, поради недостатокот на психијатри за деца и адолесценти и општи специјалисти специјализирани за млади луѓе (психолози, дефектолози), прават повеќе штета отколку добро со нивните многу сомнителни препораки и професионални квалификации. Законот за психотерапија треба јасно да дефинира кој за што е надлежен, на кој начин и со какви завршени техники на психотерапија, вклучувајќи секако и надзор“, рече д-р Додиг Ќурковиќ.
