Светскиот ден на поезијата на 21 март служи како потсетник за големината дека читањето и пишувањето поезија го збогатиле и инспирирале начинот на кој ги живееме нашите животи. Откако луѓето ја снимаат историјата, поезијата ја предизвикува нормата со нови начини на размислување преку алегорија и сложени емоции. Зборовите отсекогаш биле обврзувачки извор меѓу луѓето и ни овозможуваат да го видиме животот од нова перспектива. Поезијата е уметничко владеење на овој феномен, преку пренесување на емоции во нас и создавање способност да се влијае врз другите. Нашата поетска природа е таа што дозволува зборовите да бидат мост до нашите чувства.
„Поезијата е прозорец кон различноста на човештвото што го одзема здивот.“
Поезијата не е само израз на уметност, туку делува и како авенија за едукација надвор од амбиентот во училницата. Ни овозможува да го земеме знаењето што ни е дадено и да го примениме директно на тоа како го гледаме светот. На овој ден зачекоруваме во доменот на креативното изразување и се отвораме кон инспирацијата што не опкружува, споделувајќи, соработувајќи и доживувајќи го светот преку поезијата.
Кога ја љубев Дениција – Петре М. Андреевски
Кога ја љубев Дениција,
како да калемев светлина на мракот,
како да топев снегови фатени во движење,
како да станував единствен сведок
за бакнежот меѓу металот и громот.
Кога ја љубев Дениција,
како да му пронајдував брзина и на каменот,
како да ја одделував душата од телото,
како да го палев барутот,
на тилот од смилот и трендафилот.
Кога ја љубев Дениција,
како да внесував летен воздух во воздухот зимен,
како да ги откривав сите рудници на злато,
како да добивав телефонска врска со сонот
од сите успани работници.
Оти ја љубев Дениција,
како што ги отворав пролетните аптеки,
сместени во гласот од славејот,
како што славејот ги спријателуваше
небото и земјата,
како што таа ми ја одземаше тежината,
додека трчав кон неа,
како што не можев да видам ништо освен неа,
како што таа живееше додека јас умирав,
како што и јас не знаев како би умрел,
ако таа не се родеше.
