Младите Јапонци не ги сметаат постарите луѓе како со поодминати мислења за животот некогаш и сега, туку за извор на мудрост. За возврат, старите не им викаат на младите и не ги критикуваат, туку им ја пренесуваат нивната мудрост. Јапонија е земја на која многумина и се восхитуваат од повеќе причини, а една од најголемите е начинот на кој се воспитуваат децата.
Карактерот на народот на Јапонија продолжува да го воодушевува целиот свет. Сите сме имале можност да слушнеме колку се упорни, упорни, како во никој случај не ја губат присебноста и чувството за комуникација. Тие се познати и по нивната почит кон другите и исклучително напорна работа.
Такви се затоа што биле такви како деца, а такви биле како деца затоа што така ги учеле. Децата од Јапонија се многу различни од децата од Запад. Тие се умерени и се однесуваат учтиво, ги слушаат родителите и никогаш не стануваат хистерични и немаат напади на гнев.
Која е тајната?
Блиските односи меѓу членовите на семејството од различни генерации е нешто што, меѓу другото, ги прави Јапонците толку посебни. Таа врска меѓу старите и младите се заснова на длабоко сочувство и взаемна грижа, која, за жал, не може да се види речиси никаде во светот. Старите луѓе во Јапонија се сметаат за извор на мудрост и заслужуваат посебно внимание и почит.
Старите, пак, имаат многу трпение и љубов кон младите. Старите Јапонци делуваат како ментори, а не како критичари и џелати. Тоа е клучот за хармонијата меѓу генерациите.
Јапонците ги ценат и почитуваат сите свои роднини. Во исто време, тие имаат многу строги граници. На пример, се смета дека е неприфатливо бабите и дедовците да одгледуваат внуци бидејќи родителите немаат доволно време. Семејните врски во Јапонија не се засноваат на „размена на услуги“, туку на верување дека сè на овој свет има свое место.
Разбирање на родителството
Повеќето семејства во Јапонија веруваат дека родителството треба да се заснова на чувствителност и разбирање. Подигнувањето на гласот на детето во Јапонија е еднакво на сите други, сурови казни. Родителите во земјата на изгрејсонцето веруваат дека избегнувајќи казнување, тие всушност ги учат своите деца како да се поврзат со светот и да ги почитуваат чувствата на другите луѓе.
Ако на детето не му е добро, мама и тато го казнуваат со поглед или гест на неодобрување. На овој начин тие покажуваат дека ваквото однесување е неприфатливо. Фразите како „ќе го повредиш/неа“ или „ќе се повредиш“ се користат за да укажат на лошо однесување и можни последици, а не само тоа.
Истото правило важи и за случаите. На пример, ако детето скрши играчка, родителот ќе каже „згрешивте“, а не „ти ја скрши играчката“. Јапонците ја нагласуваат важноста на работата, а не функционалноста на темата. Затоа децата уште од мали учат да бидат свесни за се во секоја ситуација и да се грижат за се околу себе.
Најголемата тајна е – слободното време
Јапонците слободното време го поминуваат со деца. Тие не го сметаат учењето за посебна активност, туку работат сè заедно. Најважно им е да изградат силна врска со децата.
Во Јапонија многу ретко се случува мајка да запише дете во градинка ако има најмалку три години. Јапонките ги носат своите деца буквално насекаде, бидејќи веруваат дека таквата физичка интимност создава длабоки и силни врски. Тие исто така веруваат дека блискоста на мајката ја смирува детската душа. Мајките во Јапонија се многу внимателни да разговараат со своите деца многу.
Односот со татко, баба и дедо е многу сличен. Во Јапонија, семејствата редовно ручаат и вечераат заедно, разговараат и си кажуваат што им се случило во текот на денот.
Овие семејни приказни на масата често се повторуваат, па на детето му се всадува чувство на припадност и идентитет, како и важноста на вербалната комуникација.
Тоа е главната причина што децата од Јапонија не прават сцени. Тие растат во средина каде што можноста за непријатни изненадувања е минимизирана, а љубовта никогаш не им недостига.
Тие растат свесни дека постои ред што треба да се следи и дека секој човек има место и улога. Тоа ги смирува нивните умови, ги прави корисни и им помага да разберат дека нема потреба од агресивно изразување на емоциите.
Извор: hayat
