Развојните стравови се нормална појава, но невротично се последица на слабост во односот родител-дете.
Стравот е непријатно чувство што се јавува во нас кога ќе се соочиме со некој надворешен или внатрешен предмет. Надворешниот предмет може да биде жива личност, животно, ситуација, звук, мирис, а внатрешниот дел е некоја интрапсихичка содржина што ја создаваме во нас самите (сетете се на некоја страшна личност, дух, чудовиште, ужасна ситуација).
Постојат безброј внатрешни и надворешни предмети што можат да предизвикаат страв. Секој маж, вклучително и дете, има свој репертоар на застрашувачки предмети.
Некој повеќе и некој помалку. Некои предмети се скоро универзални, како што се змија, болести, смрт, земјотрес, темнина, лудило, тортура. Значи, кога зборуваме за стравови, мислиме дека постои предмет што ја предизвикал таа состојба на непријатност. Понекогаш, сепак, тоа се случува дури и кога немаме јасен предмет што го предизвикал.
Ние ја нарекуваме состојба на непријатност – вознемиреност, грижа, вознемиреност или страв. Гледајќи позитивно на овие појави, можеме да кажеме дека стравот честопати нè штити од ситуации што можат да бидат погубни за нас. Стравот не е својствен само за човекот.
Исто така, го наоѓаме кај животните, а со оглед на одбранбената природа на стравот, тој е очигледно исто така важен. Некои стравови, со оглед на предметот што ги предизвикал, изгледаат нереално, односно претерано. Ние обично ги нарекуваме фобии.
Реакции во страв
Во состојби на страв, едно лице несвесно и свесно се обидува да се одбрани на некој начин од загрозувачкиот предмет, односно да се ослободи од стравот и на тој начин ги мобилизира одбранбените механизми на телото и психата. Срцето почнува да чука сè побрзо и побрзо, крвниот притисок се зголемува, кожата е студена и косата се распаѓа, мускулите се напнуваат, дишењето се продлабочува, устата станува сува, вниманието значително се изострува и интензивно се бара решение …
Накратко , лицето е подготвено да бега или да се бори.
Во состојба на вознемиреност, односно кога предметот на страв не ни е јасен, организмот се однесува исто или слично. Детето се однесува како возрасно лице, но сепак има некои разлики, особено кај малите деца. Мало дете во ситуации со страв ќе има поголема веројатност да реагира со општа инхибиција. Или, најверојатно, ќе избегаат и ќе врескаат и нема да се спротивстават на изворот на стравот, бидејќи егото на детето со одбраната е премногу слабо во однос на реалните и имагинарните закани.
Кај децата редовно наоѓаме т.н. развојни стравови кои се нормална појава и кои се појавуваат, менуваат и исчезнуваат спонтано кога преминуваат од една во друга развојна фаза. Таквите стравови обично не бараат стручна помош. Но, тука се и т.н. невротични стравови кои не се вообичаен израз на развојот на детето, но се резултат на слабост во односот родител-дете. Тие обично не поминуваат спонтано и често им треба стручна помош.
